Er Google forheimskandi?

Undanfarin ár hef ég haft óþægilega á tilfinningunni að einhver eða eitthvað sé að breyta heilanum í mér, endurforrita taugaboðin.  Ég er ekki að missa vitið en það er að breytast.

Ég hugsa ekki eins og ég gerði.  Ég finn það gleggst þegar ég les. Ég var vanur að geta sökkt mér djúpt í lesturinn.   Hugsunin samlagaðist textanum, frásögninni og flæðinu og klukkustundirnar liðu.

Þetta gerist yfirleitt ekki lengur.  Nú tapa ég einbeitingunni eftir tvær þrjár síður, ég byrja að fikta, tapa þræðinum, leita mér að einhverju öðru að gera.

[..] Einu sinni kafaði ég í hafsjó af orðum.  Nú er ég  á sjóskíðum ofan á honum.

Tilvitnunin er héðan.

 

Athugasemdir

[Elías Halldór Ágústsson, 2.7.2008 kl. 15:27]

Ég hitti konuna þína á förnum vegi um daginn. Mér sýndist hún vera fótósjoppuð.

[Kári Harðarson, 2.7.2008 kl. 16:07]

Hún ætlar ekki að eldast

[Elías Halldór Ágústsson, 2.7.2008 kl. 18:27]

Á níunda áratugnum komst ég yfir leik fyrir Apple Macintosh sem hét Shufflepuck Café. Það var þythokkíleikur sem maður lék með músinni. Þrátt fyrir að vera bara á 512 sinnum 342 punkta svart/hvítum skjá án grátóna var hann furðu raunverulegur. Í hvert sinn sem maðu sló í pökkinn með músinni heyrðist smellur og svo sá maður pökkinn þjóta í burtu að hinum enda borðsins. Þegar maður var búinn að spila leikinn í nokkur skipti fékk maður það á tilfinninguna að maður mætti mótstöðu þegar smellurinn heyrðist. Ég velti þessu mjög lengi fyrir mér og gat ekki með nokkru móti losnað við þessa tilfinningu: ég fann skýrt og greinilega að ég væri að slá músinni í eitthvað þegar ég sló í þennan sýndarhlut á skjánum.

Einn kunningi minn hefur lýst því er hann hefur reynt að draga músarbendilinn yfir texta á prenti sem hann var að lesa við hliðina á skjánum til að reyna að kópera hann. Sjálfur hef ég lent í svipuðu. Tölvur eru að breyta skynjun okkar mikið hraðar en við gerum okkur grein fyrir. Mörkin milli raunheims og sýndarheims eru  að dofna.

[Ívar Pálsson, 2.7.2008 kl. 22:53]

Takk fyrir þessa grein og vísbendingu, Kári. Þessi Atlantic.com grein er bráðgóð, með hárréttum ábendingum um það hvernig hugsunin breytist með tækninni. Ég sé þetta á mér sjálfum, en aðallega í gegn um strákana mína, nú 17 og 18 ára, sem eiga við endalaust aðstreymi upplýsinga úr öllum áttum og bruna á spíttbáti yfir þetta allt saman á meðan ég reyni að kafa. Skrýtið en ég hef lengi notað þessa líkingu um þessi mál, enda á hún vel við. 

Ef ég kveiki ekki á tölvunni snemma að morgni og les ekki Moggann, heldur sest og horfi út á sjóinn með blekpenna og Hemingway- skriftarbók, þá koma gjarnan hreinar, djúpar hugsanir, allt öðruvísi skrifaðar heldur en beint á tölvuna. Það minnirm mig á að halda því áfram. 

[Sigurjón, 3.7.2008 kl. 04:55]

Athygliverður pistlingur.  Ég held ég gúggli hann á eftir...

[Margrét Birna Auðunsdóttir, 3.7.2008 kl. 21:55]

Ég opnaði þessa grein og setti hana í favorites. Kannski næ ég einhvern tímann að lesa hana, kannski gleymi ég því.

En í alvöru, þetta er góð pæling. Ég gleypti í mig heilu bækurnar einu sinni en núorðið þarf ég að hafa mjög mikið fyrir því því að athyglin er rokin út og suður. En það er kannski ekki Goggle að kenna.