How high the moon?

Ég rakst á þessa mynd þegar ég var að leita að myndum til að hafa með fyrirlestri um gerfihnattasamskipti. Hún sýnir jörðina, tunglið og fjarlægðina á milli í réttum hlutföllum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég hélt að tunglið væri stærra og nær okkur...

PS: Hér er "How high the moon" í boði Stephane Grappelli.

 

HD-DVD er dautt og Blue-Ray er ekkert voðalega hresst heldur

Þegar ég fór í sjónvarpsverslun um daginn fannst mér eitt sjónvarpstækið skara fram úr í gæðum og ég spurði afgreiðslumanninn nánar út í tækið.  Tækið reyndist vera plasmatæki og það var ekki í sérlega hárri upplausn.

Mörg flatskjártækin eru því marki brennd að vera ekki sérlega björt, og það sem á að vera svart er fjólublátt eða grátt í staðinn.  Þessi munur á birtu og dimmu er kallaður skerpa.  Skerpan er meiri í Plasma tækjum og gömlum sjónvörpum en í LCD skjám.

Ég held að skerpa sé mikilvægari en upplausn ef menn vilja upplifa góða mynd.  Skerpan er það sem fer í bíó þegar einhver opnar útidyrnar í sýningarsalnum.

Þar sem flestir kaupa LCD skjái en ekki plasma, þá álykta ég að myndgæði séu ekki mikilvæg í hugum kaupenda.

Blue-Ray og HD-DVD staðlarnir eru að selja upplausn.  Ef fólk er ekki einu sinni tilbúið að kaupa tæki vegna skerpunnar þá efast ég um að fólk fjárfesti í þessum stöðlum til að fá upplausn.

Það sem seldi hljóðgeisladiska á sínum tíma var ekki hljómgæðin heldur þægindin.  DVD diskar eru nógu þægilegir, þangað til niðurhalið tekur við.

Bandaríkjamenn voru með NTSC útsendingar sem voru mjög lélegar.  Fyrir þá skiptir miklu máli að losna undan þeim svo ég skil betur ef þeir skipta sínum NTSC spilurum út.  Það er þó fyrst og fremst liturinn en ekki upplausnin sem gerði þann staðal svo lélegan.

Venjulegir DVD spilarar í dag eru með "upscaling" og HDMI tengi en það er aðferð við að lesa innihald venjulegs DVD disks á því formi að það henti nýjum flatskjám betur.  Myndin sem kemur á skerminn með  þannig spilara jaðrar við að vera eins góð og af Blue-Ray diski.

Mín niðurstaða:  Kaupa Upscaling DVD spilara með HDMI úttaki fyrir tíu þúsund kall og njóta áfram DVD diskanna sem ég á.

Hvítt flagg hjá HD-DVD?

Af uppsölum

Ég var í veislu erlendis þar sem maður þurfti skyndilega að bregða sér afsíðis. Félagi okkar sagði þá: "I think he needs to pray to the Porcelain God" eða "Ég held hann þurfi að biðja til postulínsguðsins" í merkingunni að hann þyrfti að æla.

Í framhaldi af þessu snerist umræðan um mismunandi aðferðir við að segja þetta undir rós.

Myndræna líkingin "Technicolor Yawn" eða "regnbogageispi" var næst nefnd, og er þar vísað til marglitrar gusunnar út úr viðkomandi.  Einnig var talað um "matarfórnir til kínversku guðanna".

Dani sagði að þar í landi væri talað um "At snakke i den hvide mikrofon" eða að "tala í hvíta hljóðnemann" og er þarna vísun í eintal manneskjunnar við klósettskálina.

Svíi bætti við að þar í landi væri þetta kallað "At kjöre Gustavsberg" eða "að keyra Gustavsberg" með vísun í hvernig gripið er þéttingsfast með báðum höndum um brúnina á meðan ælt er.  (Gustavsberg er sænsk klósetttegund).

Norðmaður sagði að þar væri þetta kallað "at ryta pa Elgen" eða að öskra á elgina, en öskrin í dýrunum minna víst á hljóðið þegar menn kúgast.

Umræðan var á lágu plani þegar þarna var komið kvölds, en það var samt gaman að heyra að "et kært barn har mange navne".

Mér vitanlega vantar þessar litríku myndlíkingar í íslenskt mál.  Hvernig væri að "Afhenda götupizzu" eða "njóta matarins í bakkgír" eða "játa ást sína til miðborgarinnar"?

Fyrst ég er farinn að blanda þessu við borgarmálin, hvernig væri þá: "Að lýsa yfir stuðningi við borgarstjórann?" 

 

Af tillitssemi læt ég enga mynd fylgja færslunni. 

 

Þetta er fljótt að koma...

Dagsþörf fullorðins manns er 2.500 kaloríur.

• Pylsa með öllu: 429 kaloríur
• Big Mac og stór skammtur af frönskum: 1.080 kaloríur
• Máltíð á KFC: 1.350 kaloríur (Franskar, hrásalat, kjúklingabringa og læri)
• Tólf tommu kjúklingalangloka frá Quiznos: 1.495 kaloríur (úff!)
• Domino's 14 tommu pepperoni pizza: 1.924 kaloríur

200 kaloríur bætast við ef maður fær kókglas með. 

Ég fékk þessar upplýsingar af erlendum vefsíðum.  Ég veit ekki hvað Hlöllabátur eða American Style borgari er með mikið af hitaeiningum.  Hvorki www.americanstyle.is né www.hlolli.is birta upplýsingar um næringarinnihald.

Ég velti fyrir mér:  af hverju eru hitaeiningar merktar utan á rjómafernu en ekki á auglýsingar fyrir Domino's deep crust pizzu með pepperoni og osti?  Ættum við að byrja að merkja skyndibita með hitaeiningum?  Myndi það breyta einhverju um neysluvenjur okkar?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þungur baggi

Ég fór á rafmagnsverkstæði með bílinn vegna þess að hann verður rafmagnslaus ef  hann stendur nálægt þráðlausum veðurstöðvum.  Tölvan í bílnum heldur nefnilega  að þær gætu verið fjarstýrður lykill.

Þegar verkstæðiseigandinn var búinn að hlægja nóg af þessari tíktúru í bílnum og hafði sýnt félögum sínum hvernig tölvan át hálft amper úr rafgeyminum í hvert skipti  sem einhver útvarpspúls var í grenndinni, sýndi hann mér apparat á stærð við  kalkún sem hann var með uppí hillu:

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo sagði hann mér söguna á bak við stykkið:

Ökumaður ætlaði að hagræða sér í sætinu á nýlegum Range Rover og greip þéttingsfast í stýrið.  Þá heyrðist brestur og stýrið varð laust svo hann fór með bílinn á verkstæði.  Pinni hafði brotnað í einingunni á myndinni og það  þurfti að skipta um hana í heild.  Hún vegur um tíu kíló og kostar hundrað þúsund krónur.  Reiðhjólið mitt kostaði hundrað þúsund krónur og vegur tíu kíló, þetta er nefnilega lúxushjól.

Nú kemur ástæðan fyrir blogginu:  Eini tilgangur stykkisins er að hækka og lækka stýrið í bílnum.

Range Rover eigendur keyra um allt með tíu kílóa aukavigt fyrir hundrað þúsund krónur til að geta ýtt á takka ef þeir vilja hækka og lækka stýrið.

Nú gat ég séð með eigin augum hvernig verðið og þyngdin á bílum í þessum flokki verður til.  Augu mín opnuðust og ég fékk "bíla-nirvana".  Ég lofaði sjálfum mér að láta mig ekki dreyma um svona lúxus eftirleiðis.

Karlkyns páfuglar ganga nærri sjálfum sér til að skarta fjaðraskrúði og ganga í augun á kvenfuglunum.  Á sama hátt virðist lúxuskapphlaupið í bílabransanum  vera að gera út af við bílana sem farartæki.

Upphaflega hugmyndin að jeppa var að gera sterkbyggðan bíl sem þyldi volk og væri fær í flestan sjó.  Það er mótsögn að fylla þannig bíla af þungum og  viðkvæmum búnaði.  Það væri hart að verða úti á fjöllum af því maður hagræddi  sér í sætinu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bílalestir

"Mikið svakalega væri gaman að fá lestir til Íslands" hugsaði ég í gærkveldi enda frekar nýkominn frá Evrópu. Svo fór ég að hugsa hvað það væri, sem gerir lestir eftirsóknarverðar.

Lestarteinar eru vegir sem vill svo til að eru úr járni, sbr. nöfnin "Jernbane" og "Chemin de Fer".  Þeir voru sniðug lausn á því hvernig hægt er að senda þunga umferð yfir land. Lausnin er barn síns tíma. Iðnbyltingin var að byrja og menn notuðu járn í allt og svo var til nóg af timbri. Því þá ekki að leggja járnveg yfir timburstoðir?

Hugmyndin er svo gömul að gufuvélin kom til sögunnar eftir að járnteinarnir voru fundnir upp. Gúmmíið hafði ekki verið fundið upp, hvað þá uppblásin gúmmídekk. Sprengihreyflar komu miklu seinna. Malbik og steyptir vegir voru ekki komnir til sögunnar heldur.

Af hverju ætti þjóð eins og Ísland sem á hvorki tré né járn að nota járnbrautir? Væri ekki nær að nota steypu eða malbik og nota gúmmídekkin sem við þekkjum best? Úr því við lögðum ekki járnbrautir í iðnbyltingunni tekur því varla úr þessu.

Járnbrautir hafa marga kosti en það að brautin sé úr járni er ekki einn af þeim:

• Einn ökumaður getur flutt mikinn farm því lestir geta orðið langar. Það er synd að sjá fullorðinn mann keyra einn einasta gám yfir langan veg.  Má ekki kenna flutningabílum að elta sjálfkrafa hvern annan eða tengja þá saman með krókum?
• Margir farþegar komast milli tveggja staða í neðanjarðarlestum.  Þar eru það göngin sem eru kosturinn, ekki lestin í þeim.
• Þunginn í hverjum lestarvagni getur verið mjög mikill, 125 tonna vagnar eru ekki óalgengir. Ég er ekki viss um að þetta sé stórvandamál hér á landi.
• Hægt er að nota rafmagn í stað díselolíu eða bensíns til að knýja lestarvagna því rafmagnslínur eru lagðar yfir teinana.  Það er samt ekkert til fyrirstöðu að leggja rafmagnslínur yfir malbikuðum vegum ef menn vilja keyra á rafmagni, samanber strætisvagna í sumum borgum Evrópu.
• Tími milli áfangastaða er lítill vegna þess að járnbrautalestir stoppa sjaldan og keyra hratt. Þarna er "kosturinn" við lestirnar í raun hvað þær nýta veginn sem þær keyra á illa því lestarteinar standa næstum alltaf ónotaðir.  100 metra löng lest sem keyrir eftir 42 km spori milli Reykjavíkur og Keflavíkur nýtir 2 prómill af sporinu.  Er þá ekki ódýrara að leggja venjulegan malbikaðan veg en leyfa bara fáum útvöldum að keyra hratt á honum?
• Það þarf ekki að stýra stefnunni á járnbrautalest, bara hraðanum.  Með því að setja sjálfstýringu í bíla sem fylgja merkjum í götunni má losna við að stýra þeim ef viljinn er fyrir hendi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mín niðurstaða er að það mætti fá flesta kosti við járnbrautir með því að leggja sérstaka vegi fyrir bíla sem stýra sér sjálfir og fylgja hver öðrum.  Rafmagnslína væri sett yfir veginn og sérstakur kantur sæi um að stýra bílunum og koma í veg fyrir að önnur umferð færi þar um,  rétt eins og lestarteinar eru eingöngu fyrir lestir.

Einn ökumaður gæti tekið að sér að keyra 30-40 bíla í lest og jafnvel mætti sleppa ökumanninum  eins og gert er í nýju neðanjarðarlestinni í Kaupmannahöfn, en hún keyrir á gúmmíhjólum mér vitanlega.

Svona tækni ætti miklu frekar erindi til Íslands. 

Ef kerfið yrði ekki vinsælt og yrði lagt niður væru allavega til nýjir malbikaðir vegir sem hægt væri að nota undir venjulega umferð.

Svona bílalestir hafa þegar verið prófaðar í Kaliforníu (Sjá The Path Project og  Vehicle Platooning.

 

 

 

 

 

 

 

Ég er ekki að leggja til að við eigum strax að malbika sérstakan veg til Keflavíkur, ég er bara að benda á að innflutningur á járnteinum og lestum til Íslands sé ennþá langsóttari hugmynd.  Við þurfum ekki þessa gömlu iðnbyltingar lausn til landsins.

Mér finnst ekkert ósennilegt að við þurfum að leggja flutningabíla-akgrein hringinn um landið úr því skipaflutningar hafa lagst niður.  Hvort er þá langsóttara, að hafa fullorðna manneskju í vinnu við að keyra einn einasta gám kringum landið, eða útbúa nýju akgreinina fyrir sjálfvirkan akstur?

 

Þetta virðist vera í góðum farvegi

Hér er skipulag svæðisins við Öskjuhlíð:

 

 

 

 

 

 

 

 

(Smellið tvisvar á myndina til að stækka hana). 

Ný tenging við veginn niður í Nauthólsvík byrjar á gatnamótum við gömlu BSÍ.   Hugmyndin virðist mér góð.

Myndin kemur úr þessu skjali.

 

Ætti ég að hafa áhyggjur?

Ég skokkaði fram hjá Nauthólsvík á mánudag og sá að nýja hús Háskólans í Reykjavík er þegar farið að stingast upp úr jörðinni rétt hjá veitingastaðnum Nauthól.

Ég fékk smá hland fyrir hjartað, því ég veit að tækni og verkfræðideild skólans opnar þarna strax haustið 2009 og það verða margir nemendur og kennarar sem keyra þangað.

Hér er mynd af svæðinu.  Rauði bletturinn er nýja svæði skólans:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Loftmyndin sýnir veg sem liggur fram hjá hótel Loftleiðum niður í Nauthólsvík.  Vegurinn byrjar á gatnamótunum við slökkvistöðina.  Það er líka malarvegur þarna niðureftir, sem hlykkjast í gegnum kjarrið í Öskjuhlíð fram hjá kirkjugarðinum.  Sá vegur er ekki til stórræðanna.

Ég velti fyrir mér hvernig biðröðin á eftir að verða á vinstri beygjunni hjá slökkvistöðinni.  Ég efast um að núverandi vegamót beri umferðina.

Haustið 2009 verður komið von bráðar.  Vonandi er borgarstjórnin búin að skoða málið og á bara eftir að segja frá lausninni í fjölmiðlum.  Ég get varla beðið að sjá hvernig skipulagið á svæðinu verður svo ég geti byrjað að láta mig hlakka til.

 

Undir þrýstingi

Þegar við bjuggum í Bandaríkjunum eignuðumst við okkar fyrsta hraðsuðupott. Mig grunar að hraðsuðupottar séu sjaldgæfir á íslenskum heimilum og vil því kynna þá aðeins.

Þetta eru venjulegir pottar nema brúnin á pottinum læsist við pottlokið og er með gúmmíkanti. Sérstakur ventill ofan á lokinu kemur í veg fyrir að gufa sleppi út við suðu fyrr en þrýstingurinn er orðinn 15 PSI en það er álíka og í stóru jeppadekki.

15 PSI er ekki mikill þrýstingur, en munar samt því að vatnið sýður ekkki við 100 gráður eins og venjulega, heldur 125 gráður. Fyrir vikið má stytta suðutíma á mat um 70%.

Brún hrísgrjón sem venjulega taka 40 mínútur taka 12 mínútur. Bolognaise spaghettisósa sem hefur gott af því að sjóða í marga klukkutíma verður frábær á kortéri. Mér skilst að vítamín haldist betur í matnum vegna styttri suðutíma en það er ekki ástæðan fyrir því að ég kann að meta hann, heldur er það tímasparnaðurinn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessir pottar voru fundnir upp í Frakklandi 1679 og voru notaðir til að sjóða niður mat fyrir heri Napóleons. Krukkurnar sem eru seldar undir jólasíldina eru með gúmmíkanti og hespuloki og voru upphaflega hannaðar fyrir niðursuðu. Ég hef ekki prófað að sjóða niður mat enda er ég með frysti, en möguleikinn er til staðar.

 

 

 

 

 

 

Ég veit að pottarnir höfðu óorð á sér fyrir að springa fyrir mörgum árum. Nútíma hraðsuðupottar eru mjög öruggir enda eru þeir með öryggisloka og lás sem kemur í veg fyrir að þeir séu opnaðir undir þrýstingi. Það er því ástæðulaust að óttast þá.

Hraðsuðupottur er eitt af því sem ég myndi ekki vilja vera án í eldhúsinu. Við erum nú komin með okkar þriðja. Sá fyrsti var úr áli og við vildum stál. Hann var svo ónothæfur þegar við fengum spanhelluborði svo við keyptum nýjan þegar við fórum til Spánar síðast.  Hann kostaði 40 evrur eða 4 þúsund krónur.

Ég hef séð að þeir fást til sölu hjá Einari Farestveit.

 

PS: Ef einhver vill kaupa gamla stálpottinn má hann senda mér línu á [e-mail].

 

Geðveikur

Umræða síðustu daga um meint veikindi Ólafs borgastjóra hefur vakið athygli á þunglyndi.

Britney Spears virðist vera komin í sitt eigið persónulega helvíti.  Það er ekki ólíklegt að manía og þunglyndi séu hlutskipti hennar þótt ég viti það ekki.

Einn af uppáhaldstónlistarmönnunum mínum er Jaco Pastorius.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hann lést 1987 þegar honum var hent út af skemmtistað svo harkalega að hann hálsbrotnaði. Hann var maníódepressívur og hafði ekki verið með sjálfum sér þegar þetta gerðist.  Hann var 35 ára gamall.

Í þessari grein segir Mary dóttir Jaco sögu föður síns og sjálfrar sín, en hún berst sjálf við sama sjúkdóm og faðir hennar.

Hér er úrdráttur úr greininni:

The stories surrounding his increasingly erratic behavior, during his later years, have become folklore, almost mythical. But, the reality is that my father was only a man, and at times a very sick man who needed help. No myth in that. Not exciting nor romantic, but the truth nonetheless.

All I knew was that daddy wasn't daddy anymore. He kind of looked like him, but this guy was weird, irresponsible, untogether, and had a strange look in his eye. My dad was the antithesis of these qualities, so this sudden transformation was especially perplexing.

My father got away with a lot of outrageous behavior, because he was Jaco. A "regular" person would never have been allowed to be that out of control and still receive the liberties he received. This seemed to work in his favor, but in hindsight, I believe this worked against him. It prevented him from getting help he desperately needed. 

There are no words nor language to accurately convey the madness, loss, and empty terror that is clinical depression. I think of it as a place. It's the place you are left to wander, aimlessly, after everything you are has been stripped from you, and your soul has been seized by invisible marauders. I vividly remember when I realized that this must have been the place where daddy lived. This only intensified my ever-present, ever-growing terror.