Nú er lag fyrir Dag

Í síðustu borgarstjórnarkosningum mætti ég á opinn kosningafund og spurði borgarstjóraefnin að eftirfarandi:

Í Reykjavík eru bílastæði yfirleitt ókeypis og allir sem byggja þurfa að skaffa  þau. Hér er viðmiðunin fyrir stæði fjórum sinnum hærri en í Osló, Stokkhólmi og  Kaupmannahöfn.

Fyrir tuttugu árum var Reykjavík eins og hinar höfuðborgirnar á norðurlöndum. Núna erum við að ná Houston í bílafjölda á þúsund íbúa.  Houston er mjög ljót  borg.

Í Reykjavík eru reiðhjól ennþá leiktæki og útivist fyrir sérvitringa.

Bílaeigendur eru frekir, þeir eru margir og þeir munu skrifa greinar og biðja um ennþá meiri umferðarmannvirki.  Þeir vilja fá að borga  fólksbílagjald í hvalfjarðargöngin á 5 tonna vörubílum sem þeir keyptu í gegnum gloppu í lögum.

Hafið þið hugrekki til að standa uppi í hárinu á þessum stóra hagsmunahópi?

 

Svar Vilhjálms var:

Íslendingar hafa valið einkabílinn.  Það er ekki okkar að segja þeim fyrir verkum.  Ef við gerum aðalbrautirnar ekki góðar færist aksturinn bara inn í hverfin þar sem hann á ekki heima.

 

Svo mörg voru þau orð.  Ekki líkaði mér svarið.  Ég vil sjá Reykjavík hætta að vera fyrirmynd amerískra bílaborga og byrja að líkjast Evrópskri borg.

Ég er vonbetri en ég var  í síðustu viku.

 

Dagur: Tími til að breyta Reykjavík úr amerískri bílaborg

Kassanótan mín aftur

Ég var manaður til að fara í venjulega verslun svo ég skrapp út í búð sem líkist Krónunni og Bónus, hún selur Euroshopper og svoleiðis fínerí.   Ég fékk svolítið kúltúrsjokk því ég hef ekki komið inn í svona búðir í rúman mánuð.

Hér eru verðin.  Nú mana ég einhvern á móti til að kíkja í veskið og segja hvað þessar vörur kosta heima núna.

Krónan er gífurlega sterk og það á að endurspeglast í lágu vöruverði.  Þetta er gengi krónunnar.

 

Vara                              Krónur (85kr/evru)

500 g kornfleks (ekki kellogs)      96,9
óþynnt appelsínudjús 0,75l        146,2
appelsínusafi úr þykkni, 1 1/2 l  124,95
basmati hrísgrjón, 1 kg             101,15
baunir í dós 265 g                     34,85
bjór 500 ml                                   59,5
eggjabakki, 12 egg                   203,15
emmentaler ostur 400 g           250,75
gulrætur 1 kg                            62,05
kaffi 250 g                                   96,9
kartöfluflögur 150 g                  57,8
kartöflur 1 kg                            68,85
kassi af tepokum earl grey       75,65
klósettrúllur, 9 stk                   193,8
kók 1,5 l (ekki kókakóla)           30,6
mjólk, 1 lítri                               51,85
papríka 1 kg                            243,1
sólblómaolía, 2 lítrar                189,55
spaghetti 500 g                        51,85
suðusúkkulaðistykki                   56,1
tómatadós 440 g                       48,45
tómatar 1 kg                            172,55
uppþvottalögur 500 ml              95,2

Samtals                               2.511,75 

Ég skoðaði ekki verðið á kjöti því það er svo erfitt að bera saman gæði á kjöti. 

Ég fann enga ferkantaða skinku, ekki heldur í lágvöruverðsbúðinni.  Ég fór loksins og athugaði málið.

Ef ég leita á Google að orðinu "Ham" fæ ég svona myndir:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hins vegar heitir íslensk ferköntuð "skinka" ekki skinka heldur SPAM eða "Corned Ham" sem er pressað svínakjötskurl:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Þar er skýringin komin á því hvað íslensku svínin virtust alltaf vera ferköntuð...

Í framhaldi vil ég benda á að Mozzarella ostur lítur svona út:

 

 

 

 

 

 

 

en ekki svona:

 

 

 

 

 

 

 

Þessi ostur heitir brauðostur, þótt hann sé í öðrum umbúðum.

Það er því ekki nóg að bera saman vöruverð,  heldur líka gæði og hvort verið sé að kalla hlutina sínum réttu nöfnum.

Ég er að gefa í skyn að heilaþvotturinn um að íslenskar landbúnaðarvörur séu bestar sé kannski ekki alveg réttlætanlegur.  Sá sem heldur að þær séu það, hefur ekki eldað kvöldmat í Frakklandi.

 

Kassanótan mín

Ég var að koma úr búðinni hér í Frakklandi og sá á vefnum að Krónan og Bónus bítast á.

Mér datt í hug að sýna ykkur hvað ég fæ fyrir peningana úti í fínu búðinni á horninu.

Hér er maturinn sem ég keypti:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er nótan (ekki allur maturinn er með á myndinni):

 

 

 

 

 

 

 

 

 

og hér er  verðið í krónum á því sem var á myndinni:

Rauðvín                         283,50
Appelsínusafi                 166,05
Salatpoki                       157,95
Fjórar jógúrtdósir          102,87
Ravioli með ostfyllingu   124,74
Salami 300 gr                305,37
Ostur, 200 gr                184,68
Skinka,450 gr               467,37
Samtals                   1.792,53

Ég tek fram að þetta er alvöru skinka, niðursneidd í búðinni, ekki ferkantaða "skinkan" í lofttæmdu pökkunum eins og heima. 

Kveðja, Kári

 

Bónus og Krónan bítast

Ég hef hitt óvininn og hann er við sjálf

Einu sinni mátti ég ekki eignast hlut í fyrirtæki sem ég vann hjá, því það var þá enn að litlu leyti í eigu ríkisfyrirtækis; ég tel mig hafa skaðast á þessu.  Ég treysti að reglan gangi enn jafnt yfir alla og að engir einkaaðilar hafi átt að eignast ómaklega hlut í sameign borgarbúa.

Ég veit ekki hvort það stóð til.  Menn eru saklausir þangað til fundnir sekir.

Ég reyni að sinna mínu starfi en verð að treysta því að aðrir geri það líka,  því nútímaþjóðfélög ganga fyrir sérhæfingu.

Ef allir Reykvíkingar hafa fylgst með fréttum af Orkuveitumálinu í eina klukkustund og meðallaun eru 3.000 krónur á tímann hafa 600 milljónir króna þegar tapast bara vegna fréttaáhorfsins.  Það er því mikið í húfi að fólk vinni vinnuna sína samviskusamlega svo ekki þurfi að segja af því fréttir.

Í Kína er spilling ennþá dauðasök.  Það er sennilega gott að aftökur tíðkast ekki hér, en það má samt einhver meðalvegur vera.  Að lágmarki verður að ætlast til þess að fólk haldi ekki opinberu starfi eftir meiriháttar afglöp.

Ef þegnar telja sig sjá afglöp, hvað eiga þeir þá að gera?  Menn geta þusað í bloggi en það er vita gagnslaust, held ég.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 
"I could burn the house down"

 

Þegar upp er staðið verð ég að viðurkenna að það var Svandís Svavarsdóttir sem velti hlassinu, annars hefði ekkert gerst.  Á tímabili hlaut hún skítkast fyrir.  Núna er boltinn hjá umboðsmanni Alþingis og héraðsdómi, þökk sé henni, en ekki blogginu hjá mér eða neinum öðrum.

---

Þegar Halldór Laxness flutti til Íslands eftir utandvölina fann hann hjá sér þörf til að segja þjóð sinni til syndanna í skáldverkum eins og Íslandsklukkunni, Sölku völku og Atómstöðinni enda var hann ekkert sérstaklega vinsæll meðal margra sem vildu ekki hleypa þessu heimkomna merkikerti upp með moðreyk.

Kiljan var ekki að úthúða stjórnvöldum, heldur benti hann þjóðinni allri á sinn eigin slóðaskap.  Ólafur Kárason, Bjartur í Sumarhúsum og Jón Hreggviðsson voru alíslenskir gallagripir sem komu ekki úr stjórnmálageiranum, og þeir stóðu ekki með sjálfum sér.

Ísland er vissulega frábært land.  Þá á ég við landið - en þjóðin ætti kannski að taka sig á.  Ég hef lengi verið þeirrar trúar að fólk fái yfir sig þær ríkisstjórnir (og borgarstjórnir)  sem það á skilið.  Ef ráðnir fulltrúar standa sig ekki er það að hluta til vegna þess að betri fulltrúar voru ekki í boði.  Agalaus þjóð elur upp agalausa embættismenn.

Ég þekki fullt af fólki með vísi að góðum eiginleikum,  hjálpsemi, dug, hugrekki og heiðarleika. Þetta er bara vísir.  Það þarf meira til.  Við erum ekki alin upp til að verða borgarar og embættismenn af okkar eigin þjóðfélagi.  Kannski er þetta vítahringur.

Kannski er skýringin söguleg.  Við höfum ekki járnbrautir af því við fórum beint frá moldarkofum og hestum í steinsteypu og jeppa.  Á sama hátt fórum við beint úr sveitamennsku í neysluhyggju án þess að máta nokkurn tímann borgarahlutverkið -- fá meðvitund um að bera ábyrgð sem þegnar.

Jón Sigurðsson barðist fyrir sjálfstæði okkar en svo læddumst við bakdyramegin út meðan Danir voru herteknir af Þjóðverjum.  Stuttu síðar vorum við að verða rík á hernaðarbraskinu.  Það var aldrei nein stór bylting þar sem lýðræðið fékk eldskírn í blóði, þar sem við lærðum að vera borgarar.   Of auðveld velgengni spillti okkur kannski.

Ef við gætum okkar ekki núna missum við sjálfstæðið aftur, í þetta sinn í hendur manna sem voru einu sinni íslendingar en eru nú orðnir alþjóðlegir bissnessmenn.  Margir sjá þetta og ofbýður en þeir fengu ekki þjálfun í réttum viðbrögðum.  Hvað eigum við að gera núna annað en blogga?

Þetta klýfur þjóðina.  Þegar frammámen tjá sig í fjölmiðlum og segja "Við eigum ekki að ganga í evrópusambandið" eða "við eigum að selja orkuveituna" þá spyr ég mig: hvað meina þeir með "Við"?  Erum við ein þjóð ennþá?  Ég á ekkert sameiginlegt með nýju óligörkunum.

Ég held ég reyni að kynna mér hvernig lýðræði er haldið virku og hver minn þáttur á að vera í að svo megi verða áfram.  Blogg og kosningar á fjögurra ára fresti nægja kannski ekki eins og staðan er í dag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Klaus Nomi

Ég sá þátt í franska sjónvarpinu um þýskan tónlistarmann sem var búsettur í New York en varð mjög frægur hér í Frakklandi á níunda áratugnum.  Maðurinn hét Klaus Nomi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég spurði kollega mína hvort þeir myndu eftir honum.   Allir voru sammála um að hann hefði verið frægur og merkilegur.

Dansarinn Josephine Baker, sem var fædd í Missouri, sló líka rækilega í gegn hjá frökkum, án þess að verða mjög fræg annars staðar.

Söngstíllinn hjá Klaus var vægast sagt sérstakur því hann söng í sópran þótt hann hafi verið fullfær um að tala í eðlilegri tónhæð.  Hér er myndband með honum.

Klaus Nomi varð einn af þeim fyrstu til að deyja úr AIDS og ferillinn varð æði stuttur fyrir vikið.

Man einhver á Íslandi eftir þessum manni?

Fjarmiðjuhandbókin

Ég hef farið um netið í leit að upplýsingum um ýmiss tölvumálefni en oft gengið brösuglega að finna vel skrifuð skjöl um það sem ég vil fræðast.  Yfirleitt er um að ræða hugbúnað frá stórum fyrirtækjum hverra nafn skiptir ekki máli.

Ég ætla í nerdagírinn og tala um skjölun.

Þeir sem eiga að skrifa handbækur eru oft orðnir svo samdauna vinnunni að þeir geta ekki lengur lýst henni á prenti fyrir ókunnugum, sennilega af því þeir geta ekki sett sig í spor óreyndra og af því þeir hafa ekki heyrt spurningarnar sem upp koma hjá þeim, hafandi ekki unnið í notendaþjónustu eða við kennslu á hugbúnaðinum.

Oft virðist höfundur ekki hafa skilgreint fyrir sjálfum sér hver lesandinn sé, áður en hann sest við skriftir.  Stundum hef ég á tilfinningunni að sá sem skrifar gefi sér að lesandinn viti þetta allt og það sé hálf vandræðalegt að þurfa að lýsa kerfinu.

Það er algengt að hugtök séu notuð án þess að þau séu skilgreind fyrst.  Einnig er algengt að kaflar geti ekki staðið sjálfstætt vegna óteljandi tilvísana út og suður innan skjalsins og í önnur skjöl.  Tilvísanir eru í lagi  - upp að vissu marki.

Þetta hefur ágerst eftir að netið kom, því sumir handbókahöfundar telja sig undanþegna því að skipuleggja frásögn sína, því alltaf megi hoppa á eftir næsta "hyperlink" ef lesandinn þarf að fylla út í söguþráðinn.

Hjá mörgum fyrirtækjum tíðkast að láta nýja starfsmenn skrifa handbækur því lengra komnir starfsmenn vilja helst sleppa.  Nýliðar vita oft lítið um kerfin og geta ekki leyft sér að trufla forritarana við vinnu sína til að spyrja heimskulegra spurninga - sem eru í raun ekki heimskulegar.

Nýliðarnir reyna að sleppa billega með því að skrifa texta sem lýsir kerfinu mjög yfirborðslega, án þess að lýsa nokkurn tímann hvað kerfið gerir.  (Sumir gárungar kenna þetta heilkenni við Microsoft).

Oft byrjar handbókin mjög lofandi eins og ef yfirmaður hafi setið hjá nýliðanum fyrsta klukkutímann en svo rennur hún út í sandinn.  Stundum virðast handbækurnar vera lítið annað losaraleg dagbók yfir breytingar á kerfinu í gegnum árin, eins konar glósur fyrir höfundana sjálfa, en ekki leiðbeiningar fyrir notendur.

Það er vandi að skrifa handbók, en þegar hún eru góð getur verið unun að lesa hana.

---

Hér er í lokin ímyndaður kafli úr nútíma handbók sem ég ætla til viðvörunar, ekki eftirbreytni.  Hann inniheldur flesta þá hluti sem ég var að skrifa um.


Inngangur

Kæri notandi!

Við óskum þér til hamingju með kaupin.  Fjarmiðja ehf. hefur sérhæft sig í gerð vandaðra fjarmiðja sem standast ítrustu kröfur sem gerðar eru og við erum viss um að nýja fjarmiðjan þín á eftir að sinna hlutverki sínu um ókomin ár.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kafli 1  Fjarmiðjur

Þessi kafli fjallar um fjarmiðjur.  Kaflinn kemur í staðinn fyrir eldri lýsingar á fjarmiðjum.  Eftir útgafu þessarar handbókar er Fjarmiðja hf ekki ábyrg gagnvart skemmdum sem verða vegna óviðeigandi lýsinga í eldri bókum á fjarmiðjum (eða hjámiðjum).

Kaflinn skiptist í undirkafla sem hér segir:

1.0: kynning
1.1: litlar fjarmiðjur
1.2: stórar fjarmiðjur
1.3: notkun á fjömiðjum

1.0: Kynning

Lýsingu á  eldri fjarmiðjum er hægt að fá í fjórða kafla eldri handbókar um fjarmiðjur: "Nýjar fjarmiðjur 2006: meðferð og viðhald" (2006) og hægt er að panta hjá þjónustuveri.

(ATHUGIÐ: Fjarmiðjur fyrir sleskjur eldri en sex ára verða ekki þjónustaðar eftir janúar 2008).

Þessi  kafli lýsir hvað fjarmiðjur eru, hvers vegna sleskjur fyrir fjarmiðjur slitna hraðar en eðlilegt þykir og hvað hægt er að gera til að uppfæra eldri fjarmiðjur til samræmis við nýrri vörur frá Fjarmiðju hf.

(Nánari lýsingar á fjarmiðjum fyrir lengra komna eru einnig í köflum 7: sleskjur með svarfsöfnurum, 11: minni sleskjur með hjámiðju og 13: svarfsafnara skipt út í nýrri fjarmiðjum).

Í hverri fjarmiðju er svæði fyrir sleskjur og sleskjusvarfi er safnað í svarfsafnara (merktur med rauðu "B" undir eldri fjarmiðjum eða grænu "S" í nýrri fjarmiðjum).

Boðið er upp á þrenns konar fjarmiðjur:

• Fjarmiðjur med stuðningi fyrir nýjar og eldri sleskjur
• Fjarmiðjur án stuðnings fyrir eldri sleskjur en stærri svarfsafnara
• Fjarmiðjur med áföstum sleskjum (verða ekki þjónustaðar eftir janúar 2008).

   

Um slit á sleskjum

Slit á sleskjum verður þegar fjarmiðja er of stór fyrir sleskjur eða þegar gömul sleskja er sett a svæði í nýrri fjarmiðju sem er ætluð fyrir nýjar sleskjur.  Mikilvægt er að fylgjast með slitinu, sjá aftast í undirkafla 4.1 þar sem fjallað er um viðauka C.

1.1 litlar fjarmiðjur

Litlar fjarmiðjur eru þær fjarmiðjur sem hafa stuðning við fjórar eða færri sleskjur. 

Hægt er að uppfæra litlar fjarmiðjur fyrir stuðning við fimm eda fleiri sleskjur, en mælt er med því að stórar fjarmiðjur séu keyptar ef til stendur ad nota fleiri en átta sleskjur.  Litlar fjarmiðjur eru teknar upp i nýjar fjarmiðjur samkvæmt taxta enda sé slit á fjarmiðjunni undir mörkum (sjá viðauka A:  Viðmiðunarverð a fjarmiðjum 2007 og viðauka C: slitstuðlar fyrir Fjarmiðjur i notkun 1989-2006).  Athugið að verðskráin gildir aðeins til desember 2007.

1.2 stórar fjarmiðjur

Stórar fjarmiðjur ráða við fimm eða fleiri sleskjur.  Séu sleskjurnar eldri en þriggja ára má koma tveim sleskjum fyrir á svæði sem ætlað er fyrir nýrri gerð af sleskjum en gæta verður að því að fjarmiðjan ofhitni ekki eða svarfsafnari offyllist.

1.3 notkun á fjarmiðju (loksins lærir maður eitthvað!?)

Inngangur

Stórar og litlar fjarmiðjur hafa sömu notendaskil.  Á þeim eru þrír takkar að ofanverðu.


Takkar á fjarmiðju

Takkar á fjarmiðju eru merktir: "Sleskja tengd", "Sleskja aftengd" og "Svarfsöfnun á/af".  Þeim verður nú lýst.

• [SLESKJA TENGD]
  Ýtið á takkann til að tengja sleskju.  Sé ýtt oftar en einu sinni heyrist aðvörunarhljóð.  Varast skal að halda takkanum inni því sleskjan getur ofhitnað.
• [SLESKJA AFTENGD]
  Ýtið á takkann til að aftengja sleskju.  Sé ýtt oftar en einu sinni heyrist aðvörunarhljóð en óhætt er að halda takkanum inni enda er sleskjan augljóslega ekki nálægt fjarmiðjunni.
• [SVARFSÖFNUN Á/AF]
  Ýtið á þennan takka til að kveikja og slökkva á svarfsöfnun.

---

Ég vona að þið séuð einhverju nær um sleskjur og fjarmiðjur, en ég óttast samt að þið séuð búin að ákveða að fjarmiðjur séu eitthvað sem þið hafið ekki vit á og best sé að láta sérfræðinga um að annast þær fyrir ykkur.

Kveðja, Kári

PS:  Ég sé að það er fljótlegt að skrifa handbækur.  Ein A4 síða komin á 25 mínútum!

 

 

 

Byrjunarvandamál

 

Hér er saga frá upphafi PC tölvuvæðingarinnar sem ég vil skrifa niður áður en ég gleymi.

Ég vann einu sinni hjá litlu hugbúnaðarfyrirtæki sem hét Hugur.  Forritið sem við seldum var afgreitt á tveim diskettum enda var harði diskurinn ekki kominn í PC tölvur.

Fólk átti að setja sitthvora diskettuna í sitthvort drifið og vélrita skipunina "HUGUR" til að kveikja á kerfinu.

Ég fékk símtal frá konu í frystihúsi úti á landsbyggðinni sem sagðist ekki geta kveikt á kerfinu því þegar hún vélritaði "HUGUR" gerðist ekkert.

Ég bað hana að lesa hvað stæði á skjánum þegar hún vélritaði "HUGUR" ?

Konan svaraði: "Það stendur Bad command or filename" sem þýddi fyrir mér að forritið væri ekki á diskettunni.

Ég bað  hana næst að fá lista yfir hvað væri á diskettunni með því að skrifa "DIR" en þá sagði hún að textinn "Bad command or filename" hefði komið aftur.  Mér leist ekki á blíkuna því DIR skipunin á alltaf að vera aðgengileg.

Þá datt mér svoldið í hug og ég spurði: "hvað stendur í næstu línu fyrir ofan villuboðin?"

Hún sagði:"það er fullt af D, svo koma mörg I og síðast fullt af R".  Á ég að telja stafina?

Ég svaraði: "Nei.  Bara ekki halda tökkunum svona lengi niðri þegar þú vélritar".  Eftir það var allt í himnalagi.

KKKKKvvvvveeeeððððððjjjjjjaaa,

Kári

Almennilegt fólk

Ég er búinn að hugsa of mikið um íslensk skítseiði í viðskiptageiranum í þessari viku.  Ég verð að hugsa um annað til að verða ekki þunglyndur.

Hér eru menn sem gera samfélagið betra, ekki verra.   Ég fór á tónleika með Bela Fleck í Durham, Norður-Karolínu 1992.  Hér tekur hljómsveitin lagið "Hoedown".  Fyrstu 30 sekúndurnar eru kynning, en biðin er þess virði.

Bela Fleck er maðurinn með banjóið.  Bassaleikarinn heitir Victor Wooten og er í miklu uppáhaldi hjá mér.  Hérna má sjá hann taka lagið "Norwegian Wood" sem Bítlarnir sömdu.

Svona fólk vil ég þekkja.

 

REI

Ég vildi að ég gæti skroppið af skerinu í smástund án þess að allt fari þar í bál og brand. 

Í dag hefur soðið á mér af illsku yfir framferði borgarstjóra sem ég veit ekki hvort verður sakfelldur fyrir spillingu eða bara ávíttur fyrir viðvaningsleg vinnubrögð.  Það verður að koma í ljós.

Mér finnst ósennilegt að allt sé í himnalagi á hans bæ, en ef svo er, verð ég að segja að illa hafi verið staðið að kynningarmálum.

Ég vil gjarnan sjá útrás í orkumálum og trúi á einkaframtakið.  Hafandi sagt það:  Af hverju fæ ég sem núverandi eigandi orkuveitunnar svona litlar upplýsingar um söluna?  Af hverju er svona ákvörðunum hent í mig eins og blautri tusku?  Kjörnir fulltrúar verða að taka sér tíma og segja frá því sem þeir eru að gera.

Og af hverju fæ ég ekki tækifæri til að kaupa í nýja fyrirtækinu á opnum markaði?  Hverjir eru þessir menn sem fá að kaupa mitt fyritæki á fyrirfram ákveðnu verði?

Vilhjálmur Bjarnason aðjúnkt spyr í Speglinum í útvarpinu í kvöld (lítillega endurorðað af mér):

Af hverju Bjarni? Hans aðkoma er  mjög sérstök. REI er opinbert fyrirtæki, svo dúkkar upp einn hluthafi, Bjarni  Ármannsson, af öllum mönnum, með 500 milljónir í hlutafé.

Í hlutafélögum á að leggja fram mat á hvort verðmæti sé þess virði sem um er rætt og hvernig menn öðlist kauprétt.

Kaupréttur í þessu dæmi er býsna vandmeðfarinn. Til að úthluta honum er  grundvallaratriði að vita hvers virði hann er þegar um hann er samið og  sömuleiðis hvaða árangurs er ætlast til að þeir sem njóta kaupréttar eigi að ná  fram í rekstri fyrirtækisins.

Það er ekki hægt að verðleggja kaupréttinn í REI í dag því fyrirtækið er ekki á  markaði.

Það hefði verið eðlilegt að opna fyrirtækið almennum fjárfestum en ekki útpikkuðum fjárfestum eins og Bjarna.  Hann hefði getað komið að sem stjórnarmaður en þessi aðkoma hans sem fjárfestis er mjög sérstök enda hefur  hann ekkert komið að orkugeiranum.

Það hefði átt að fara fram hlutafjárútboð.

Heimildir hins opinbera til fjárfestinga hafa verið takmarkaðar til þessa.  Sjálfstæðismenn gagnrýndu hörframleiðslu, rækjueldi og ljósleiðaradæmi, sem allt  í einu er nú metið á 30 milljarða án þess að forsendur fyrir útreikningunum séu  sýndar.

Ég sé ekki að heimild sé til hjá orkuveitunni til að fara í útrás.  Þarna var  óverðleggjanlegur kaupréttur ákveðinn út í loftið.  Ákvörðanir teknar á sólarhring  upp á 65 milljarða á grundvelli engra upplýsinga.

 

Ég vona að Sjálfstæðisflokkurinn sjái að svona vinnubrögð ganga ekki og geri sjálfur hreint.  Þangað til vona ég að Svandís í VG muni standa pliktina.

Ef íslendingar mótmæla svona vinnubrögðum ekki hraustlega eru þeir hryggleysingjar.

 

 

Torfbæir enduruppgötvaðir

Í kaffitímanum fóru frönsku kollegar mínir að tala um kaup á arni til að setja í stofuna.  Ég missti út úr mér að ég gæti alveg hugsað mér einn slíkann.

Þeir bentu á, að á Íslandi væri enginn viður til að brenna en hins vegar væri nóg af heitu vatni svo hvers vegna skrúfaði ég ekki frá vatnsofninum í stað þess að láta mig dreyma um lausn sem ætti ekki við?

Þetta er náttúrulega alveg rétt, við þurfum ekki arna.  Annað sem við þurftum sennilega ekki eru svalir.

Ég er með svalir í vesturbænum sem eru gagnslausar gagnvart elífu vindgnauðinu.  Svalirnar á íslenskum húsum virðast oft vera þar "af því bara", af því hús eiga að vera með svalir, en án þess að tilgangurinn með þeim hafi verið hugsaður.  Margir reyna að gera gott úr öllu og breyta svölum í sólstofur eftirá með því að glerja þær.

Ef svalir voru svarið, hvað var þá spurningin?  Hvernig væri að hanna bara sólstofuna strax og húsið er teiknað og hafa hana ómissandi hluta af húsinu?  Það væri góð nýting á heita vatninu myndi ég halda.

Ég sé fyrir mér stiga úr stofunni út í lítinn gósengarð undir glerþaki þar sem hægt væri að njóta þeirrar dagsbirtu sem í boði er, kannski mjatla á heimaræktuðu vínberi eða tveim.  Þarna væri hægt að hafa lítið eldhús með hlóðum og strompi í stað ameríska útigrillsins (sem útlendingar hafa víst haldið að séu ljósritunarvélar úti á svölunum hjá okkur)  og þarna mætti borða allan ársins hring.

Er eitthvað því til fyrirstöðu að nota heita vatnið til að skapa svona þakparadís?  Íslendingar voru með gras á þökunum til forna, kannski er tímabært að skoða þann möguleika aftur?