Elsku blessuð mörgæsin

Hér í Frakklandi fékk ég Linux borðtölvu strax og ég mætti, það var ekkert verið að bjóða mér upp á Windows, ég hefði þurft að biðja um það sérstaklega.

Ég fékk að vísu vél með gamalli útgáfu af Linux (Fedora 4) en þegar ég sagði þjónustudeildinni frá því, sögðu þeir mér hálftíma síðar að þeir hefðu sett nýjustu útgáfuna inn og gerðu svo vel að endurræsa.

Ég gerði það og viti menn, nýja útgáfan brosti við mér eftir endurræsinguna.  Enginn þurfti að heimsækja mig.

Næst bað ég um hugbúnað sem vantaði á vélina, fimm mínútum seinna var mér sagt að kíkja í "start menu" og viti menn, hann var kominn á sinn stað eins og fyrir galdra.

Ég fæ betri notendaþjónustu hér sem Linux notandi en ég hef fengið sem Windows notandi hjá öðrum fyrirtækjum.   Linux virðist vera betur til þess fallið að notendaþjónustan þjónusti alla miðlægt án þess að þurfa að heimsækja menn sérstaklega.  Þessi vinnustaður hefur alla vega náð mjög langt.

Ég get alveg vanist því að verða venjulegur notandi og hætt að þjónusta vélina mína sjálfur, svo ekki sé nú talað um allan tímann sem fer í að horfa á Windows tölvurnar ná í "Service Packs" og "Virus updates" og "Please reboot".

Hugsanlega er hægt að vinna sér inn heiðarleg laun með því að setja Linux tölvur upp fyrir venjulegt fólk og þjónusta vélarnar svo með nýjustu hugbúnaðaruppfærslum og annari aðstoð um Internetið án þess að þurfa að heimsækja kúnnana, eins og þessi þjónustudeild er að gera.

Hér er í lokin ný grein um Linux frá New York Times.

 

 

 

 

 

 

Opið eða lokað ?

Þegar HM í fótbolta var haldið síðast var sent út beint í flestum löndum.  Danska ríkissjónvarpið sendi út og ég hugði mér gott til glóðarinnar að horfa, því DR1 er á Breiðbandi landssímans sem mitt heimili borgar fyrir.

Mér varð ekki kápan úr því klæðinu því Síminn slökkti á útsendingum DR1 vikuna sem HM var haldið.  Hér á landi þurfti að borga "premium" til 365 miðla fyrir það sem var sent út í ríkissjónvarpinu í öðrum löndum.

Ég vissi aldrei hvort síminn mátti slökkva á sjónvarpssambandi við útlönd sem þeir voru búnir að samningsbinda sig til að útvega mér gegn greiðslu.  Þeir lækkuðu ekki mánaðargjaldið fyrir mánuðinn sem þeir slökktu og enginn kærði þá því íslendingar eru eins og þeir eru.

Þetta rifjast upp fyrir mér núna því yfirvöld í Búrma voru að loka á internet samband landsmanna og í sömu viku frétti ég að strákarnir sem bjuggu til Skype eru búnir að gera nýtt fyrirbæri sem heitir "Joost" og hægt er að sækja hér.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Joost breytir heimilistölvunni í ókeypis kapalsjónvarp.   Myndgæðin eru ágæt ef netsambandið er gott því þjöppunin er mikil og góð.

Þarna opnast hugsanlega leið til að horfa á amerískar sjónvarpsstöðvar sem hafa hingað til ekki verið sendar út hér, líklega vegna þess að á þeim eru ókeypis þættir eins og "Simpsons" sem Íslendingar "eiga að borga fyrir".

Ég veit ekki hvort reynt verður að skadda Internetið til að fá Joost til að hætta að virka en það kæmi mér ekki á óvart miðað við reynslu mína af Íslandi og "frjálsri samkeppni" þar, því viðskiptafrelsi er mikið misnotað hugtak hér á flæðiskerinu þessa dagana.

 

Götubardagar

Ég fékk þessa mynd senda í framhaldi af blogginu um stelpur á hjólum: 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég hef stundum viljað setja skilti aftan á hjólið þar sem stendur "ég má líka vera hér" eða "don't tread on me" - eða eitthvað svoleiðis - en ég sá ekki alveg hvernig.

Þessi hefur fundið ágæta lausn.

Takk fyrir myndina.

 

 

Þegar minna er meira

Árið 2000 gerðu tveir félagsfræðingar (Iyengar & Lepper) tilraun til að meta áhrif þess að bjóða fólki upp á of marga valkosti.

Þeir settu sultukrukkur í sinn hvorn sýningarbásinn.  Í öðrum básnum var boðið upp á 24 sultur en í hinum básnum voru sulturnar sex.

Á báðum stöðum mátti smakka og fólki var boðið upp á afslátt til að geta keypt sulturnar ódýrt.  Iyengar og Lepper skiptust á að setja sýningarstandana upp í mismunandi verslunum um bæinn og mældu hversu margir gengu framhjá útstillingunni, hversu margir stoppuðu og smökkuðu, og hversu margir nýttu afsláttinn og keyptu sultu.

Niðurstöður:

• Þar sem standurinn með 24 sultum stóð smökkuðu 60% þeirra sem gengu framhjá en aðeins 3% keyptu sultu.
• Ef sulturnar voru aðeins sex, smökkuðu 40%, en 30% keyptu samt sultu.

Stóri standurinn vakti meiri athygli, en fjöldi valkosta ofbauð fólki og það gekk í burtu án þess að ákveða að kaupa.  Með öðrum orðum: ef markmiðið er að laða viðskiptavini að, þá er minna stundum meira.  Of margir valkostir virka lamandi.

--- 

Margar bækur hafa komið út um þetta fyrirbæri síðan.  Þessar niðurstöður komu mér ekki á óvart, en ég var feginn að lesa um þær, því ég hef fundið fyrir þessari ákvörðunarlömun og hélt stundum að það væri ekki í lagi með mig.

Ég er ekki að mæla á móti samkeppni sem er yfirleitt af hinu góða.  Stundum er bara ekki um samkeppni að ræða, heldur bjóða fáir en stórir aðilar uppá margar útgáfur af sama hlutnum.  Dæmi um þetta á Íslandi er Mjólkursamsalan sem býður tugi osta sem allir eru eins á bragðið til að fela einokunina.

Annað dæmi er þegar fólk skiptir um rás á fjarstýringunni á sekúndu fresti allt kvöldið án þess að stoppa og horfa, því það er í raun ekkert í sjónvarpinu þótt ekki vanti rásirnar.

Enn annað dæmi er blaðabúnkinn sem er dreift ókeypis til landsmanna á hverjum degi.  Það má spyrja sig hvort pappírsmagnið er ekki form ritskoðunar því raunverulegum málefnum er drekkt í hafi "ekkifrétta".

Stundum eru valkostir raunverulegir, en stundum eru þeir bara lamandi fjölbreytni af engu.

Stelpur á hjólum í Köben

Ég rakst  á þessa vefsíðu tileinkaða stelpum á hjólum í Köben:

        http://copenhagengirlsonbikes.blogspot.com/ 

Hjólreiðamenn þurfa ekki að vera hallærislegir og síðan sannar það. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Reiðhjólið var lengi vel tákn kvenréttindabaráttunnar.  Ástæðan var að konur þurftu þægilegri föt til að geta notfært sér þessa spennandi uppfinningu sem hjólið var.

 

 

 

 

 

 

 

 

Kannski þurfa stelpur að skoða það mál aftur.. 

Ofbeldi 1 - Lýðræði 0

Í Búrma hefur stríðsherrunum sem halda þjóðinni í gíslingu tekist að berja niður friðsamleg mótmæli með því að myrða búddamúnka.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég hef ekki séð jafn skíra baráttu milli góðs og ills síðan ég sá Star Wars.

Merkilegast finnst mér að Bandaríkjamenn skuli ekki ætla þarna inn til að hjálpa  Aung San Suu Kyi að komast til þeirra valda sem hún er réttkjörin til.

Að vísu liggur Búrma upp að Kína og sennilega best að koma ekki þarna nálægt, en  Írak liggur upp að Íran, og ekki stoppaði það þá í að breiða út frelsi og lýðræði  þar.

Ég vona að það fari að skýrast, hvaða þjóðir mega búast við innrás ef lýðræðið  er ekki nógu gott.

Ég er ennþá svo barnalegur - en mér gengur illa að sætta mig við að "góðu" ríkisstjórnirnar skuli ekki ráða meiru þegar allt kemur til alls.

Að enginn "sterkur pabbi í hverfinu" skuli geta bankað að dyrum á þessu þjóðarheimili ofbeldisins og stöðvað misþyrmingarnar sem þarna fara fram og allir hlusta þöglir á.

Ef Hitler væri að setja helförina í gang í dag, myndi hann komast upp með hana aftur.

Óþekktu hermennirnir í bankabyltingunni

Ég bendi á góða grein Andrésar Magnússonar um fórnarlömb efnahagsundursins á Íslandi. Ég veit ekki hvernig ég færi að ef ég væri að fara að kaupa mína fyrstu íbúð í dag.

Hér er tilvitnun:

En það var sama hversu Halldór vann mikið, hann gat ekki borgað af íbúðarlánunum. Eina ráðið var að setja litlu íbúðina í leigu og hjónaleysin fluttu aftur heim hvort til sinna foreldra. Það komst los á sambandið. Halldór var ekki viss um hvort stúlkunni fyndist hann vera eitthvað til þess að veðja á. Og nú er Halldór kominn til geðlæknis, fullur sjálfsefa. En þetta hefði aldrei komið fyrir ef hann hefði ekki slysast til þess að fæðast á Íslandi. Ef hann hefði fæðst í einhverju af nágrannalöndunum hefði hann ekki bara haldið íbúðinni (og þar með kærustunni), með slíkri greiðslubyrði myndi hann vera búinn að borga niður íbúðina á meira en helmingi skemmri tíma heldur en hér heima.

Húsnæði hefur hækkað í öðrum löndum líka, en lánin þar eru ekki verðtryggð.

Í Bandaríkjunum hefur mikið verið rætt um háskalegar afleiðingar of mikilla lána til þeirra sem eiga erfitt með að borga til baka, til svokallaðs  "sub-prime lending market".

Hér hefur sú umræða ekki farið af stað eftir því sem ég best veit.

Eru allir hér fyrsta flokks lánþegar, eða eru upplýsingar um ástand á lánamarkaði einkamál bankanna?

 

Vesen á Vista

Mér yfirsást þessi frétt í síðasta mánuði.  Hér er lausleg þýðing.

16.ágúst:

Í dag var hætt við að nota stýrikerfið Windows Vista fyrir Ólympíuleikana 2008  eftir að tölvuframleiðandinn Leonovo sem sér um tölvur á leikunum lýsti yfir að  Windows Vista væri ekki nógu áreiðanlegt til að verða stýrikerfi leikanna.

Þetta hefur vafalítið sent íshröngl um æðar yfirmanna Microsoft.  Yfirmaður  Leonovo sagði: Ólympíuleikarnir þurfa þroskaða, áreiðanlega tækni, þetta er ekki  staðurinn til að prófa nýja hluti því þetta er mikilvægur stórviðburður. Allt  þarf að virka.  Síðan staðfesti hann að öll mikilvæg verkefni á leikunum yrðu  leyst með Windows XP.

Þetta er í mótsögn við allt sem Microsoft hefur reynt að segja um Vista og eftir  þó nokkur leiðindamál með tölvuframleiðendum, þar á meðal Dell sem er byrjað að  selja tölvur með XP aftur, hefur Microsoft reynt að neyða menn til að nota nýja  stýrikerfið með því að segjast skera á stuðning við nýjar sölur á XP í Janúar  2008.

Það sorglega við þetta allt er að í síðustu viku komu leiðréttingaruppfærslur  fyrir Vista svo það er byrjað að haga sér aðeins meira eins og eitthvað sem gæti  verið tilbúið til sölu.  Orðstír Vista er svo slæmur að aðeins Service Pack 1  getur bjargað núna.

Vista hefur verið á markaði síðan Nóvember 2006 svo hveitibrauðsdagar þess fara að verða taldir, svo maður noti orðalagið sem notað er um ríkisstjórnir.

PS: Síðan fréttin birtist hefur Microsoft framlengt sölu á Windows XP til Júní  2008.

Um ást á dauðum hlutum

Þegar ég var búinn að hjóla í vinnuna í morgun kastaði ég mæðinni fyrir utan hús og horfði á hjólið með ástarinnar gleraugu á nösum.

Þetta hjól eignaðist ég 1982.  Það var notað og frekar illa farið, en ég sá að stellið var fyrsta flokks (Reynolds 531) svo ég skipti um gírana, gjarðirnar, dekkin og alla barkana, bæði bremsu og gíra.  Ég er búinn að eiga hjólið í 25 ár og sennilega er það sjálft orðið þrítugt.  Ég veit að það var handsmíðað af manni sem heitir David Russell í borginni Slough á Englandi.  Síðast þegar ég heyrði hafði hann fengið slag og hann er hættur að smíða.

Gírskiptarnir eru niðri á botnstönginni og það eru engar smellur í þeim heldur stillir maður þá sjálfur eins og fiðlustrengi.  Svona hjól fást ekki lengur og reyndar ekki varahlutir í þau heldur.  Dekkjastærðin er ekki 700C eins og tíðkast á hjólum í dag heldur 27" sem ég sé ekki lengur til sölu.

Ég þekki hjólið algerlega.  Ég hef oft tekið það í sundur niður í síðustu kúlulegu og sett saman aftur, þrifið og smurt.  Hjólið myndi aldrei bila mér að óvörum af því ég veit í hvaða ástandi það er. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta hjól er löngu afskrifað og einskis virði samkvæmt tryggingarfélaginu.  Í dag eru reiðhjól soðin saman af vélmennum og þau löngu orðin hluti af neyslumenningunni þar sem hlutum er hent.

Fólki er kennt að binda ekki ástfóstri við dauða hluti.  "Þú átt ekki að elska hluti sem geta ekki elskað þig til baka" er sagt.

Þetta er rangt.  Menn eru að rugla saman tvenns konar ást.

Hjólið er fyrir löngu orðin framlenging af mér.  Ég geri ekki mikinn greinarmun á því að klippa á mér neglurnar eða smyrja keðjuna á hjólinu.  Ef ég missi þetta hjól mun ég syrgja það eins og ef ég missti framan af fingri.

Ef ég sæi fingurinn afhöggvinn gæti ég líka sagt um hann, að hann gæti ekki elskað mig til baka.  Það er ekki þar með sagt að ég myndi ekki sakna hans.  Hann var hluti af mér og það er hjólið orðið líka.  Ég er ekki að tala um rómantíska ást heldur umhyggjuna sem kemur á mörgum árum þegar maður virkilega þekkir eitthvað vel og hefur passað uppá það.

Í morgun horfði ég á hjólið og fann að mér þótti vænt um það.  Ég skammast mín ekkert fyrir það.

La vie est belle

Ég er ennþá í Rennes í Frakklandi.

Þegar ég kem út á morgnanna gríp ég andann á lofti því allt er svo fallegt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Blómin sem vaxa við gluggann ilma.  Húsið mitt er allt skakkt og skælt en samt fallegt.  Gatan er með tígulsteinum og hún er falleg.

 

 

 

 

 

 

Bakarín eru fallegt og kaffihúsin líka.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fólkið sem situr á kaffihúsunum  líka.

Ég veit ekki hvernig Fransmennirnir fara að þessu, en ég myndi vilja komast að því.