Stór rós í hnappagatið hjá Icelandair

Þessi frétt er á við tíu heilsíðuauglýsingar, það er svo gott að sjá að fyrirtæki eru búin til úr góðu fólki.

Starfsmenn Icelandair með kompusölu

Kemur ekki á óvart

Ég er ekki hissa að fólkið sé á kúpunni - ég myndi ekki tíma að kaupa egg í 10-11...

Öll egg kláruðust í 10-11

Ég er fluttur

Ég ætla að blogga á Eyjunni eftirleiðis.

Kveðja, Kári

PS:  Slóðin er http://blog.eyjan.is/karih

Far vel bókahillur

Fyrir þrem árum sagði forstjóri Sony að innan tíu ára yrðu rafbækur búnar að taka við af pappírsbókum.

Hann segist nú  hafa haft vitlaust fyrir sér, það séu fimm ár í það.

Hann sagði að það sem hefði gerst í ljósmynda og tónlistarbransanum væri nú að endurtaka sig í bóka og tímaritabransanum.  Hraðinn á þessari yfirtöku rafbókarinnar væri að aukast.

Ég hef heyrt formann dönsku bókasafnanna halda þessu sama fram, hann gaf bókum til 2015.

 

 

Hjálmamjálm

"Það sem skipti sköpum í slysinu er að maðurinn var með hjálm".

Einhvern veginn verður það alltaf niðurstaðan í frásögn af hjólaslysum, af því það er svo þægilegt að segja frá því. Þetta er hinsvegar ósköp þunnur fréttaflutningur.

Hvað gerðist þarna? Hvað með ökumann bílsins, af hverju keyrði hann á hjólreiðamanninn? Það hefði skipt sköpum ef hann hefði sleppt því.

Með svona fréttaflutningi er sökin alltaf sett á hjólreiðamanninn.

Ímyndið ykkur ef allar nauðgunarfréttir enduðu á orðunum: "Konan var siðsamlega klædd".

Ekið á hjólreiðamann á Vífilsstaðavegi

Ég horfi á nauðgun

 

 

 

 

 

 

Ísraelsmenn réðust í gærmorgun á þetta skip sem var á leið til Gasa strandarinnar með hjálpargögn. Amk. nítján manns létu lífið. Árásin átti sér stað á alþjóðlegri siglingaleið.  Um borð eru meðlimir hjálparsamtaka frá ýmsum löndum, þar á meðal danir og svíar.

Ég hef í mörg ár horft uppá Ísraelsmenn nauðga Palestínsku þjóðinni án þess að neitt sé að gert vegna þess að Bandaríkjamenn eru hliðhollir Ísraelsmönnum.

Er einhver ástæða til þess að Íslendingar þegi þunnu hljóði yfir þessu?  Skuldum við Bandaríkjamönnum skilyrðislausa hlýðni?  Hvað ætlar íslenska ríkisstjórnin að gera?

http://english.aljazeera.net/news/middleeast/2010/05/201053133047995359.html

 

Lestu mig

Nemendur við Washington háskóla hafa tekið þátt í verkefni þar sem kennslubókum var skipt út fyrir lestölvuna Kindle frá Amazon.

Vélin fékk slæma útreið í umsögn nemenda. 80% nemenda vildu frekar gömlu bækurnar þótt 90% þeirra væru ánægðir með Kindle til að lesa afþreyingarbókmenntir.

Ástæðan var aðallega sú, að kennslubækur í háskólum eru ekki lesnar línulega, frá upphafi til enda. Nemendur þurfa að geta flett í bókunum, undirstrikað texta, merkt með gulu, og sett post-it miða á síður. Á Kindle er ekki hægt að krota athugasemdir í spássíurnar, og það vantaði litinn til að geta skoðað sumar myndir og línurit almennilega.

Amazon tekur niðurstöðurnar mjög alvarlega og er að uppfæra hugbúnaðinn á Kindle tölvunni til að leyfa nemendum að flokka og merkja texta betur. Ég býst þó ekki við að þeim takist að mæta allri gagnrýninni með einni hugbúnaðaruppfærslu.

Kindle tölvan sem var prófuð, var nýja gerðin sem er með stærri skjá, en skjástærðin virðist ekki hafa skipt máli.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er langt frá því að allar kennslubækur fáist fyrir tölvuna svo nemendur verða að bæta henni við þær bækur sem eru fyrir í töskunni.

Bókaútgefendur hafa ekki verið fljótir að gefa efni út fyrir bókatölvur og "Kennslubækur" fyrir Kindle tölvuna hafa verið seldar fyrir 70$ sem er lítið minna en alvöru pappírsbók kostar.

Kennslubækur eru dýrar. Meðalnemandi í Bandaríkjunum notaði 659$ í kennslubækur á árinu sem leið (82 þúsund kr.). Að miklu leyti er kostnaðurinn svona hár vegna þess að bókaútgefendur koma með nýjar bækur á hverju ári þar sem litlu hefur verið breytt öðru en dæmanúmerum og kaflaheitum. Fyrir vikið keppa notaðar kennslubækur ekki við þær nýju eins og þær gætu annars gert.

Á Íslandi ætti að vera hlutfallslega meiri ávinningur í að nota rafrænar bækur því þær þarf ekki að flytja inn og borga álagningu af.

Hins vegar er ég sammála nemendum á vesturströndinni um þá vankanta sem rafbókin hefur. Það jafnast fátt á við að vera með 3-4 bækur opnar á borðinu með undirstrikuðum texta á réttum stöðum. 

Mér hefur oft fundist freistandi að setja nemendum ekki fyrir kennslubók, heldur benda þeim á Wikipedia sem er sneisafull af góðum greinum um flest efni.  Þar vantar þó skipulagða ferð í gegnum efnið og verkefni og dæmi í lok hvers kafla, nokkuð sem reynist skipta máli.

Í tölvubransanum hef ég lesið mikið af reference texta á skjá, en til að geta forritað verð ég oft að loka on-line hjálpinni því hún tekur frá mér skjáplássið.   Ég hef líka saknað þess mjög mikið að geta ekki merkt hann og gengið að merkingunum vísum seinna.  Microsoft on-line hjálpin hefur alltaf verið slæm að þessu leyti og engin merki um að hún batni.

Hyperlinkaður texti er oft því marki brenndur að vera fullur af tilvísunum en vera sjálfur frekar efnisrýr.  Ég hef oft flett frá einni tómlegri síðu yfir á þá næstu, þar sem allar síðurnar frábiðja sér þá ábyrgð að útskýra eitthvað fyrir lesandanum.   Á einni síðunni stendur:

"Bison : See Buffalo".

Ég fletti yfir á Buffalo síðuna og fæ

"Buffalo : 2nd largest city in New York State".

Engar upplýsingar á sjálfri síðunni, bara tilvísanir einhvert annað. Heilinn á mér vinnur ekki svona.

Bókarhöfundar hafa ekki þann munað að geta sent lesandann út um hvippinn og hvappinn, svo þeir verða að reyna að segja það sem skiptir máli skipulega, á síðunni sem þeir eru að skrifa þá stundina.

Þetta er ekki bara vandamál við lestölvur, þetta er vandamál við texta sem hefur aldrei verið almennilega skipulagður fyrir lestur.  Vonandi er þannig texti ekki framtíðin, hvort sem hann verður lesinn á skjá eða ekki.

Rafmagnsreiðhjólin eru komin til að vera

Gangandi vegfarendur í Kína mega vara sig á rafmagnsreiðhjólum þessa dagana. Yfirvöld voru ekki viðbúin gífurlegri aukningu á þessum hjólum sem voru sjaldséð fyrir nokkrum árum en eru nú framleidd í 22 milljónum eintaka á ári og seljast fyrir 11 milljarða bandaríkjadollara.

Framleiðsla á venjulegum hjólum hefur fallið um 25% því flestir virðast ekki hafa á móti smá aðstoð við að komast áfram veginn.

 

 

 

 

 

 

 

 

Rafmagnshjólabransinn er erfiður því mikið offramboð er á þessum hjólum, gæðin eru mjög mismunandi og framlegðin lítil. Fyrirtækin sem hafa leyfi til að framleiða þau eru 2.600 talsins en sennilega eru um þúsund þeirra virkir framleiðendur.  Flest byrjuðu að framleiða venjuleg reiðhjól, önnur koma úr mótorhjólabransanum. Stærsti framleiðandinn, Jiangsu Xinri Electric Vehicle co. framleiddi 1,8 milljón "e-reiðhjól" á síðasta ári.

Framleiðendur búast við mikilli aukningu í útflutningi á hjólunum, sérstaklega til Evrópu og Norður ameríku, en þangað voru 70% af útflutningnum send á síðasta ári. Eitt af hverjum átta hjólum sem selt er í Hollandi núna er rafmagnsreiðhjól. Kínverjar fá 377$ fyrir hvert hjól sem selst þar, til samanburðar fá þeir bara 46$ fyrir venjuleg hjól.

Nú má búast við því að kínverska ríkið verði Þrándur í götu þessa nýja bransa. Fram að þessu náðu engin sérstök lög yfir hjólin, þau þurfti ekki að skrá og ökumenn þeirra þurftu engin leyfi. 2.500 banaslys voru á þessum hjólum árið 2007. Á kvöldin eru þau sérlega hættuleg því margir keyra ljóslausir. Einhver lög segja að hámarkshraði hjólanna sé 20 Km/Klst en flest komast miklu hraðar.

(Hjólið á myndinni kemst í 45 km hraða og getur farið 100 km á einni hleðslu, en það er franskt).

Kínverska ríkið vill samt að fólk noti þessi hjól til að minnka mengun og öngþveiti sem önnur farartæki valda. Sumar borgir hafa hækkað leyfisgjald fyrir vespur og mótorhjól, eða jafnvel bannað þau með öllu. Yfirvöld eru líka að reyna að gera þessi rafmagnsreiðhjól ennþá vistvænni, með því að skylda framleiðendur til að nota lithium rafhlöður í stað blýrafgeyma. Stóru framleiðendurnir eins og Xinri og Yaeda eru í samstarfi við háskóla til að endurbæta tæknina. Sumir þeirra eru farnir að tala um að beita þekkingunni til að framleiða rafmagnsbíla.

Þýtt úr Economist

Upplýsingar um Xinri eru hér.

Ísland hefur því miður leyft hjólreiðar á gangstéttum þótt hraði reiðhjóls sé fjórfaldur hraði gangandi vegfarenda,  í stað þess að greiða götu þeirra á malbikinu og byggja upp almennilegt net hjólastíga.  Þessi rafmagnsreiðhjól eiga fullt erindi til Íslands en þau á ekki að leyfa á gangstéttum.  Ég legg til að öll reiðhjól verði bönnuð á gangstéttum en þess í stað verði gert ráð fyrir þeim á götunni eins og í öðrum löndum.

 

Hvers vegna ég hef viljað ganga í evrópusambandið

Þegar ég keypti reiðhjól síðast var árið 1998.  Þá borgaði ég 70 þúsund krónur fyrir það og var sjálfur með 430 þúsund krónur í laun, ég bjó í Danmörku.

Núna kostar sambærilegt hjól 299 þúsund krónur í Erninum. Ég er hins vegar ekki með 299/70 * 430 = 1,8 milljónir í laun, launin mín eru miklu nær þeim 430 þúsundum sem ég hafði þá.

Matarkarfan hefur hækkað úr ca. 6 þúsund í 20 þúsund.  Samt er ég hættur að kaupa merkjavöru eins og Ben & Jerrys ís, Tropicana appelsínusafa og Gillette rakblöð, nú heitir appelsínusafinn "Happy" eitthvað og rakblöðin "Matador".

Kaupmáttur launa er ca. 25% af því sem hann var.  Hallærið er rétt nýbyrjað, aðeins liðnir 18 mánuðir af því og ómögulegt að segja hvenær því lýkur. Ísland er á hægri leið út úr umheiminum eftir því sem bílarnir á götunum ryðga.

Efnahagslega er Evrópa á útjaðrinum borið saman við Asíu og Bandaríkin, og nú hefur Ísland færst í útjaðar Evrópu. Við töldum okkur með hinum norðurlöndunum í daglegu tali áður, en miðað við kaupgetu er nær að við flokkum okkur með Portúgal og Búlgaríu.

Ísland getur ekki bara selt rafmagn og fisk því þá eru bara tækifæri hér fyrir ófaglært vinnuafl og svo þá sem stjórna auðlindunum og vilja því að við seljum rafmagn og fisk.  Við verðum þá eins og Kongó eða Bólivía (mikið af auðlindum, lágt GDP). 

Ég vil vera í nánu samstarfi við fyrirtæki í öðrum löndum, framleiða hugbúnað, handbremsuhandföng í Renault eða bara eitthvað fullunnara en fisk og ál.   Ég vil komast nær Evrópu, ég vil ekki vera í útjaðrinum.  Frumkvöðlafyrirtæki þurfa að geta pantað hráefni og varahluti án þess að eyða mörgum dögum í tollafgreiðslu.   Þess vegna vil ég ganga í Evrópusambandið.

---

Ég spara fyrir hlutum, vil ekki fá lánað fyrir þeim enda er ég ekki sammála nýja orðtakinu: "Greitt lán er glatað fé".  Ég treysti ekki íslenskum hlutabréfum en valdi að spara með venjulegum bankareikningum.  Ég bjóst við hruninu, en ég vissi ekki að krónan myndi enda sem einhvers konar "mjólkurmiðar" innanlands með ekkert skráð gengi erlendis.  Ég get ekki flutt því ég kemst ekki úr landi með það sem ég á.  Ég vil geta sparað í gjaldmiðli sem er ekki leiksoppur glæpamanna, ég vil geta farið héðan með sparnaðinn ef mér líst ekki á blikuna.  Þess vegna vil ég ganga í evrópusambandið.

---

Ári fyrir hrun fengum við símtal frá Glitni sem benti okkur á að við værum með sparifé á "Uppleið 4", vildum við ekki færa það á nýjan reikning sem héti "Sjóður 9" og bæri betri ávöxtun? Við spurðum hvort þessu fylgdi áhætta? Fulltrúinn laug að okkur og sagði "Nei".

Við töpuðum 200 þúsund krónum á þessari lygi, en erum samt ennþá í viðskiptum við þá. Ég hef helst viljað loka á öll mín viðskipti en það er tilgangslaust því bankarnir hér eru allir jafn sekir og við verðum að hafa viðskiptabanka.

Sumir segja að Íslandsbanki sé ekki sami banki og Glitnir var.  Með sömu rökum ætti að sýkna glæpamenn af því ef þeir borða og fara á klósettið eru þeir ekki lengur "sömu mennirnir", þeir innihalda jú aðra hluti.

Ég þarf að geta hætt að versla við fyrirtæki sem gera svona lagað, þótt þau skipti um kennitölur.  Ég vil komast í nýjan banka og tryggingarfélag.  Helst vil ég gamla viðskiptabankann minn frá því ég bjó úti.  Þess vegna vil ég ganga í evrópusambandið.

---

Systir mín sem býr í Danmörku sagði mér í óspurðum fréttum að vinur hennar sem býr í Frakklandi hafi sent henni kassa af rauðvíni sem honum fannst gott, kassinn beið eftir henni á tröppunum  þegar hún kom heim úr vinnunni.  Ég vil líka að vinur minn geti sent mér kassa af rauðvíni, "af því bara".  Ef verkafólk og fjármagn má streyma til og frá landinu, hvers vegna má ég þá ekki panta bók á Amazon eða kassa af rauðvíni?  Þess vegna vil ég ganga í evrópusambandið.

---

Ég hef lengi verið hissa hvað umræða er hatrömm á móti sambandinu.  Flestir í mínu nánasta umhverfi hafa búið erlendis, og vita að Ísland er aftarlega á merinni og einangrað í mörgu tilliti.  Þótt flatskjáir séu komnir hingað er svo margt annað sem er ókomið, betri hlutir en flatskjáir, ótrúlegt en satt.  Stjórnsýsla kemur upp í hugann.

Það hefur runnið upp fyrir mér að á landinu er stór hópur af fólki sem ég þekki ekki neitt, sem óttast allt sem það þekkir ekki.  Það á varla til hnífs og skeiðar og er því hrætt við framtíðina og ókunnuga.  Það mun sennilega kjósa Sjálfstæðisflokkinn bara af því orðið "sjálfstæði" kemur fyrir í nafninu,  þar til lífið verður endanlega murkað úr því.

Ég kaus einu sinni Sjálfstæðisflokkinn.  Ég reykti líka einu sinni.

Einu sinni var hafnfirðingum bannað að vinna í Reykjavík.  Man einhver eftir því?  Yfirleitt borgar sig að opna á samskipti, ekki loka þeim.

 

Um siðrof - veröld sem var

Siðrof eða "Anomie" eins og höfundur hugtaksins kallaði það er, þegar hefðir og siðir samfélagsins brotna niður og fólk veit ekki hvernig það á að hegða sér.

http://visindavefur.hi.is/svar.php?id=54215

Ég ólst upp við að Íslandi væri stranglega stjórnað.  Að því leyti vorum við eins og austantjaldsland býst ég við.  Snickers og Macintosh nammi var bannað, það var bara ein útvarps og sjónvarpsstöð.  Mannanafnanefnd ákvað hvað menn mættu heita, og íslenskuna mátti ekki menga með enskuslettum fyrir nokkra muni.

Svo unnu allir.  Krakkar fóru í unglingavinnu eða sveit, konur sátu með prjónana og karlarnir gerðu við bíla útí skúr, allir karlar áttu tommu og millimetra topplyklasett.  Ekkert var verra en að vera hreppsómagi, jafnvel ekki á tuttugustu öldinni.  "The idle Rich", ríku ættirnar hér sem fengu peninga án þess að vinna höfðu vit á að láta fara lítið fyrir sér.

Ég var ósáttur við margt hér en sætti mig við þessa stjórnsemi yfirvalda, túlkaði hana sem einhvers konar ást og að þetta væri okkur fyrir bestu.

Það var ekki fyrr en ég flutti til útlanda að ég sá margt sem var ekki í lagi hér.  Verðlag var og er svæsið arðrán og gerir lífið óþarflega erfitt venjulegu fólki.  Þegar ég flutti heim sá ég líka að stjórnsemi yfirvalda var þunn skán ofaná stjórnleysi.  Fákeppnin, skortur á gagnrýnum fjölmiðlum.  Bílar lögðu uppá gangstéttum, vörur óverðmerktar í hillum, óvirk neytendasamtök, stjórnleysið tekur á sig margar myndir.

Spillinguna, sem nú er öllum ljós var ég samt ekki búinn að sjá og skilja fyrr en við hrunið.

Það er gott að skýrslan er komin út, en hvað eigum við að gera næst?  Ég trúi varla lengur að vinna sé lykilinn að velgegni, að tíminn sé peningar.  Ég sé næstum því eftir að hafa farið í nám, ég hefði átt að taka lán fyrir hlutabréfum og selja á réttum tíma.  Hvernig geta einstaklingar skuldað milljarða annars, ég er ekki búinn að ná utan um það ennþá.

Þetta er næsta spurning í mínum huga:  Hvernig búum við til siði í landinu?  Ef þetta hefðu bara verið náttúruhamfarir og Reykjavík lent hálf undir hrauni, hefði það næstum því verið betra en það ástand sem er hér núna.

Fjölskylda þar sem fjölskyldufaðirinn verður uppvís að misnotkun á börnunum, hvernig heldur hún jól?

Ég er ekki ennþá nógu vongóður um að lög nái yfir Jón Ásgeir, Pálma í Fons og Björgólfsfeðga og forkólfa ríkiststjórnarinnar sem sat.  Ef þetta fólk gengur ennþá laust og kaupir og selur eiginir annara eftir 1-2 ár veit ég ekki hvað ég geri.